Ειρήνη Αλεξίου | χορογράφος
Μια καλημέρα…ήθελε να ακούσει η μικρούλα τσιγκάνα από το κορίτσι που δεν μιλούσε στο κέντρο της πλατείας Ομόνοιας, γιατί εκείνη την ώρα έπαιζε τη σιωπηλή Miss Omonia σε πρόβα για το έργο που θα ανεβάσουμε εκεί.
Όταν ξυπνάω…φτιάχνω πρωινό στην Έλλη, ετοιμάζω τον Κωνσταντίνο και πάμε πρόβα.
Θέλω…να ανακαλύψω τι διακόπτει την καθημερινή ροή στην Ομόνοια.
Ο χρόνος…διογκώνεται στην πλατεία, σαν να μη μετριέται παρόλο που βάζω
χρονόμετρο σε σκηνές της πρόβας.
Αυτή την περίοδο…είμαστε στη μέση του προγράμματος δράσεων στην Ομόνοια, που
οργανώνουμε για να δημιουργήσουμε μια συλλογική οικειότητα με την περιοχή, απ’ όπου θα προκύψει η τελική μας site-specific παράσταση εδώ, το καλοκαίρι.
Προσπαθώ… να “φεύγω” μένοντας.
Όταν ήμουν μικρή…ο χορός ήταν ο στόχος μου.
Το αύριο…είναι η ώρα που πάω για ύπνο πάντα.
Στη ζωή… της Miss Omonia υπάρχει μια χρυσή φωλιά σιωπής.
Ανυπομονώ…να ακούσω τη τρομπέτα στην πλατεία να με προσκαλεί να διασχίσω τον κόμβο να πάω στο κέντρο Ομόνοιας.
Κοιτώντας πίσω…θυμάμαι τον Δρομέα να κοιτάει προς τα μπρος
Ο πόνος… θεραπεύεται στην τέντα της σιωπής, αυτά σκέφτεται η miss omonia κ έχει καιρό να βγει από τη τέντα στη Στοά Λυκούργου.
Όταν κοιμάμαι…ονειρεύομαι καμιά φορά.
Η έκθεση στον κόσμο… του κέντρου της πλατείας έχει μια προστασία ανεξήγητη
Η μουσική… της τρομπέτας γίνεται όπλο αλλά και οδηγός
Η Ειρήνη Αλεξίου είναι χορογράφος. Γράφει τα παραπάνω εν μέσω πρόβας για τη παράσταση «Miss Omonia» πάνω στην πλατεία Ομόνοιας (19, 20/11). Πρόκειται για μία από τις δράσεις του προγράμματος «UrbanDig Omonia» (www.urbandigproject.org, 2016-2017) της ομάδας ΟΧΙ ΠΑΙΖΟΥΜΕ / UrbanDig Project και επίσης εντάσσεται στην έκθεση [OUT]TOPIAS του Μουσείου Μπενάκη.
Πληροφορίες για την performance:
